பாத்ரூம் எந்தப் பக்கம்?

இந்த முறை அமெரிக்கப் பயணம் கொலம்பஸுக்கு நேர் எதிராகச் சுற்றிச் செல்லும் வழியில். மும்பை -ஹாங்காங்- சான் ப்ரான்ஸிஸ்கோ வழியில் டயாப்பர் மாற்றவோ , பால் கேட்டோ வீறிடாத குழந்தைகள் வரவேண்டுமே என்று ஆஜ்மீர் சிஷ்டி தர்காவிலிருந்து , முக்காலங்குடி முச்சந்தி விநாயகர் வரை வேண்டாத தெய்வமில்லை. இந்த டாய்லெட் விசயங்களைக் கொஞ்சமும் கூச்சமே படாது அந்த சிறுசுகள் அலறித் தீர்ப்பதில் எனக்கு ஒரு குறையுமில்லை. ’டயாப்பரை எங்க வைச்சீங்க?’ என்ற கேள்விக்கு, தந்தையாகப்பட்டவன் எழுந்து நின்று, ஜீன்ஸை சரிசெய்து, எக்ஸ்க்க்யூஸ் மீ சொல்லி, தாவி நம் தொடைகளை மிதித்து, வெளியேறி, அனைத்து பைகளையும் இடம் கலைத்து, மரம் வெட்டுபவனும், தேவதையும் கதையில் ஒவ்வொரு கோடாலியாக எடுத்துக் கேட்கும் தேவதை போலே, இதுவா இதுவா எனக் கேட்டு ஒருவழியாக ஒரு பையை எடுத்து , அதிலிருந்த டயாப்பரென்ற சாதனத்தை எடுத்து வருவதற்குள்,...

அன்னையாகப்பட்டவள், குழந்தையின் பிருஷ்டம் இயற்கையாகவே இப்படித்தான் இருக்கும் என்று அனைவருக்கும் காட்டியபடியே சீட்டுகளிலிருந்து வெளிவருவாள். இவை எப்பவும், நான் லஞ்ச்சோ, ப்ரேக்பாஸ்ட்டோ ஒரு வாய் போடும்போதுதான் நடக்கும்.

கடவுள் இருக்கிறார். இந்தமுறை ஹாங்காங் வரை ஒரு தொந்தரவுமில்லை. மெல்ல எட்டிப்பார்த்தேன். முன்னே ரேஷன் மண்ணெண்ணெய் க்யூ போல ஒன்று.. ஸ்வெட்டர் போட்டு ஆர்த்த்ரிடீஸ் கால்களுடன் நம்ம ஊர் மாமிகள் , பேரன்பேத்திகளுடன் நின்றிருக்க, க்யூ வளைந்து வளைந்து 4ம் எண் போர்டிங் கேட் அருகே பாம்பாய் நீண்டிருந்தது. சில வயோதிக இந்தியர்கள் மட்டும், 1st class, business class பயணிகள் ஏறும் வரிசையில் நின்று, தாங்களும் அதிலேதான் போகவேண்டுமென அடம் பிடித்துக்கொண்டிருந்தனர். மருந்துக்குக் கூட ஒரு அலறும் அசுரன் ஒன்றும் தென்படவில்லை. அப்பாடி.

எனக்கு முன்னே இரு லத்தீனோ ஆண்கள் , ப்ளேனை படம்பிடிப்பதில் மும்முரமாக இருந்தனர். பின்னே ஒல்லியாக ஒரு அமெரிக்கப் பெண், கணவனோடு. அவன் அடிக்கடி அவளது பொன்னிற முடிக்கற்றைகளை விலக்கி விலக்கி ‘ஹனி” என்று எதயோ உளறியபடி அவள் நெற்றியில் முத்தமிட்டுக்கொண்டிருந்தான். சவத்தெளவு , இதத்தான் ப்ளேன்லயும் படமாக் காட்டறானே? 3D ல வேணும்னு கேட்டேனா? என நான் நினைத்துக்கொண்டிருக்கும்போதே அவள் ’ஞ’ என்ற மூக்கால் பேசும் அமெரிக்கன் ஆக்ஸெண்ட்டில் சொன்னாள்.
”Honey, I wanna pee" “ அன்பே, எனக்கு மூத்திரம் போகவேண்டும் (இந்த மொழிபெயர்ப்பு அவசியம்தானா எனச் சுளிப்பவர்கள் மேலே படிக்கவும்).

“ஹோல்ட் ஆன் பேபி. இந்த செக்யூரிடி பரிசோதனை ரெண்டே நிமிடம்தான். நமது பைகளைப் பார்த்ததும் உள்ளே போயிருவோம். என்னோட பைக்குள்ள தான் வைச்சிருக்கேன். “மீண்டும் முத்தமிட வந்தவனைத் தடுத்தாள்.
“No , I wanna go NOW." அவள் குரல் சற்றே உயர்ந்தது. என்னடா இது, இவளை பேபி என்கிறான்..இவளுக்கும் டயாப்பர் மாட்டிவிடுவானோ? என பீதியில் நான் உறைந்த பொழுது, அவள் க்யூவிலிருந்து விலக அவன் தோள் பையைத் திறந்ந்து, அவளது ஒப்பனைப் பையை எடுத்துக் கொடுத்தான்.

க்யூ நகர்ந்து நகர்ந்து முன்னேற, பாஸ்போர்ட் சமாச்சாரங்களை நூற்றி ஓராவது தடவை அமெரிக்க முன் ஜாக்கிரதை முத்தண்ணாக்கள் பரிசோதித்து அனுப்பும்போது, முன்னே இருந்த லத்தீனோ ஆள் திரும்பி பெரிதாகப் புன்னகைத்தான். க்யூவை விட்டு விலகி டாய்லெட் எங்கே எனக் கேட்டு, பாதுகாப்புப் பரிசோதனை முடிந்துவிட்டால் மூத்திரம் போகக்கூடாது என்ற அமெரிக்க ஆணையை மதிக்காமல் , தடுப்புப் பட்டையை விலக்கி வெளியேறினான். அவன் பின்னே இரு காவலர்கள் ஓடினார்கள். க்யூ நகர்வது இரு நிமிடங்களுக்கு நின்று போனது.

நமக்கும் இந்த டாய்லெட் சமாச்சாரங்களுக்கும் என்ன கொடுப்பினையோ?