”எல்லாத்தையும் விட்டுட்டு அதென்ன நம்மூர் ஃப்ளெக்ஸ் பேனர் பின்னாடி போய் ஒரு போஸ்ட்டு? என்றார் நண்பர் ஒருவர். ரொம்ப நாளாவே உறுத்திக்கொண்டிருந்த ஒரு விஷயம் அது. இது போன்ற அசிங்கங்கள் நம்மூரில் மட்டும்தான் நடக்கின்றனவா? என்று அறிய நான் செல்லும் சில ஊர்களில் தேடினேன். அரசியல் வாதிகளின் பிறந்தநாள் வாழ்த்துகள், நல்வரவு பேனர்கள் கர்நாடகாவில் ஆந்திராவில் தெரிந்தன.
நம்மூரில் மட்டும்தான் இந்த பூப்புனித நீராட்டுவிழாவுக்கு எல்லாம் பேனர் வைக்கும் பழக்கம் இருக்கிறது. அந்தச் சிறுபெண்ணின் போட்டோவை வேறு போட்டு வைப்பார்கள். அதைச் சுற்றி அவள் அண்ணன், அண்ணனின் தோழர்கள் என ஒரு படையின் போட்டோ...
வாழ்வில் உடல்ரீதியான ஒரு மாற்றமடையும், ஒரு சிறுபெண்ணின் பயங்களையும், வினோத தர்மசங்கடமான உணர்வுகளையும் சற்றும் புரிந்து கொள்ளாமல் தெரு முக்குகளில் வைக்கப் படும் இந்த வெளிப்படையான விளம்பரங்கள் அவள் மனத்தில் எந்த விதமான பாதிப்புகளை ஏற்படுத்தும் என்பதை இவர்கள் புரிந்துகொள்கிறார்களா?
தெருவில் போகிறவர்கள் தற்செயலாகப் பார்த்தால் கூட ’என்னை அதனால்தான் விசித்திரமாகப் பார்க்கிறார்களோ? ’ என்ற எண்ணம் அச்சிறுமிகளுக்கு எழும். இந்த உள உளைச்சல்களை அவள் பகிர்ந்து கொள்ளும் வகையில் இன்னும் நம் சமுதாயம் பண்பட்டு விடவில்லை. இது நிதர்சனம். இதற்காகவாவது பள்ளிகளில் செக்ஸாலஜி வகுப்புகள் நடத்தப் படவேண்டும். ஆனால் வீட்டில் இருப்பவர்களுக்கு, பேனர் ப்ரியர்களாக தெருவில் சோவாறும் தறுதலைகளுக்கு யார் சொல்லிக் கொடுப்பது?
இந்த பேனர்கள் ஒரு சமூக வழக்கத்தின் கால மாறுபாட்டின் வெளிப்பாடல்ல. தன்னை ரசிக்கும் ஒரு நார்சிஸிஸத்தின் (Narcissism) குரூர வெளிப்பாடு. இல்லையென்றால் எதற்கு அந்த நிகழ்வுக்கு சற்றும் தொடர்பே இல்லாத ஆண்களின் போட்டோக்கள் அதில் நிறைந்து வரவேண்டும்?
70களில் தீவிர எம்.ஜி.ஆர் ரசிகர்கள், சிவாஜி படத்தின் போஸ்டர்களில் சாணி அடித்து தன் வெறுப்பைக் காட்டுவதும், அது திரும்பிக் கொடுக்கப் படுவதும் வழக்கமாக சிறு நகரங்களில், கிராமங்களில் இருந்தன. இவை சில சமயங்களில் பெரும் கலகமாகவே வெடித்த வரலாறுகள் உண்டு.
இந்த சாணி அடித்து எதிர்ப்பைத் தெரிவிக்கும் பழக்கத்தை மீண்டும் கொண்டு வரவேண்டுமோ?
நம்மூரில் மட்டும்தான் இந்த பூப்புனித நீராட்டுவிழாவுக்கு எல்லாம் பேனர் வைக்கும் பழக்கம் இருக்கிறது. அந்தச் சிறுபெண்ணின் போட்டோவை வேறு போட்டு வைப்பார்கள். அதைச் சுற்றி அவள் அண்ணன், அண்ணனின் தோழர்கள் என ஒரு படையின் போட்டோ...
வாழ்வில் உடல்ரீதியான ஒரு மாற்றமடையும், ஒரு சிறுபெண்ணின் பயங்களையும், வினோத தர்மசங்கடமான உணர்வுகளையும் சற்றும் புரிந்து கொள்ளாமல் தெரு முக்குகளில் வைக்கப் படும் இந்த வெளிப்படையான விளம்பரங்கள் அவள் மனத்தில் எந்த விதமான பாதிப்புகளை ஏற்படுத்தும் என்பதை இவர்கள் புரிந்துகொள்கிறார்களா?
தெருவில் போகிறவர்கள் தற்செயலாகப் பார்த்தால் கூட ’என்னை அதனால்தான் விசித்திரமாகப் பார்க்கிறார்களோ? ’ என்ற எண்ணம் அச்சிறுமிகளுக்கு எழும். இந்த உள உளைச்சல்களை அவள் பகிர்ந்து கொள்ளும் வகையில் இன்னும் நம் சமுதாயம் பண்பட்டு விடவில்லை. இது நிதர்சனம். இதற்காகவாவது பள்ளிகளில் செக்ஸாலஜி வகுப்புகள் நடத்தப் படவேண்டும். ஆனால் வீட்டில் இருப்பவர்களுக்கு, பேனர் ப்ரியர்களாக தெருவில் சோவாறும் தறுதலைகளுக்கு யார் சொல்லிக் கொடுப்பது?
இந்த பேனர்கள் ஒரு சமூக வழக்கத்தின் கால மாறுபாட்டின் வெளிப்பாடல்ல. தன்னை ரசிக்கும் ஒரு நார்சிஸிஸத்தின் (Narcissism) குரூர வெளிப்பாடு. இல்லையென்றால் எதற்கு அந்த நிகழ்வுக்கு சற்றும் தொடர்பே இல்லாத ஆண்களின் போட்டோக்கள் அதில் நிறைந்து வரவேண்டும்?
70களில் தீவிர எம்.ஜி.ஆர் ரசிகர்கள், சிவாஜி படத்தின் போஸ்டர்களில் சாணி அடித்து தன் வெறுப்பைக் காட்டுவதும், அது திரும்பிக் கொடுக்கப் படுவதும் வழக்கமாக சிறு நகரங்களில், கிராமங்களில் இருந்தன. இவை சில சமயங்களில் பெரும் கலகமாகவே வெடித்த வரலாறுகள் உண்டு.
இந்த சாணி அடித்து எதிர்ப்பைத் தெரிவிக்கும் பழக்கத்தை மீண்டும் கொண்டு வரவேண்டுமோ?
கஞ்சிக்கே வழி இல்லாதவர்கள் கூட பிளக்ஸ் அடிக்ட் ஆகி .போஸ் கொடுப்பதைப் பார்த்தால் பரிதாபமாக இருக்கிறது,என்று தீருமோ இந்த மோகம் ? இந்த விசயத்தில் மதுரை படு மோசம் !
ReplyDelete